ณ 22/6/64 นานเลยที่ไม่ได้เข้ามา

 ตอนช่วงวัยรุ่น เคยได้ยินผู้ใหญ่เขาพูดกันว่า "พอโตขึ้นความฝันจะเริ่มเปลี่ยน" เราได้ยินก็ได้แต่คิดในใจ ว่า         มันใช่หรือว่ะ?

ผมชอบเสียงเพลง เล่นดนตรี เป็นดุริยางค์ ตั้งแต่ ม.1-ม.3 ถึงจะไม่ได้เรื่องก็เถอะ แต่นั้นก็ทำให้ผมฝังใจที่อยากจะเป็นนักดนตรีมาโดยตลอด อยากเล่นดนตรีบนเวที ให้คนอื่นร้อง ชอบยืนอยู่ด้านหลัง ฝันนั้นเกิดขึ้นมาตั้งแต่ยังเด็ก ผมจึงหัดเล่นดนตรี จนแต่งเพลงได้ และแต่งไว้หลายเพลง สมัยนั้น การทำเพลง มีทางเดียวคือ เล่นเป็นวง เข้าห้องซ้อมดนตรี แล้ว เอาเทปอัดเสียงทั้งหมด คือ เเน่นอนว่าเสียงมันมั่วมาก เรายังเด็กก็ทำได้แค่นั้น จนมาถึง ยุค คอมพิวเตอร์ทำเพลงได้ ผมเรียกติดปากว่า คอมมิวสิค เพราะยุคนั้นจะมี หนังสือ ชื่อคอมมิวสิค ขาย ผมเจอก็ซื้อเก็บ และ คิวเบส3 พึ่งออกมาให้คนทั่วไปใช้ 

อยากจะบอกว่า ยากมากกว่าจะได้โปรแกรมมาใช้ รู้ ๆ กันอยู่แล้ว ว่ามันแพง เราก็แค่เด็ก  ก็ยอมรับว่าหาโหลดเอา ตามเวบนอก แล้วก็หามาใช้จนได้ พอเริ่มใช้เป็น ก็เริ่มอยู่แต่หน้าคอม ฝังตัวอยู่ในเวบ กีต้าร์ไทย ซึ่งจะมีห้อง ห้องหนึ่ง เป็นการพูดคุยกันเกี่ยวกับคนทำเพลงโดยใช้คอมพิวเตอร์ และมีอาจารย์ ทางด้านเสียงเพลงมากมายอยู่ในนั้น ก็เหมือน เฟสบุ๊ค แบบทุกวันนี้แหละ แต่สมันนั้นยังไม่มี ต้องชอบ จริง ๆ ศึกษาจริง ๆ ถึงจะได้ความรู้มา จนผมมีโปรแกรมเกี่ยวกับการทำเพลงต่าง ๆ เต็มฮาดดิส และรู้ว่า มันหายาก คนตามฝันด้านนี้เยอะ

ขอวนกลับไปตอนเริ่มทำเพลงนิดนึง  ผมทำไว้หลายเพลง ทำเสร็จ ก็ไม่กล้าเปิดเสียงดัง เพราะเราชอบดนตรี แต่ไม่ได้อยากเป็นนักร้อง ทำเสร็จฟังเสร็จ ลบ... แค่นั้น ยุคนั้น ยูทุบ ไม่เหมือนตอนนี้ เด็ก ๆ จะเล่น MSN พันทิปห้องแชท กัน อยู่เลย ผมก็อยู่ประจำ ห้อง7 คือมันไม่มีที่ให้เอาเพลงพวกนี้ไปเสนอได้ ก็ได้แต่ ทำ ๆ ลบ ๆ ไป 

กลับมาถึงตอนฮาดดิสเต็ม คือรู้สึกว่าโปรแกรมเพลงต่าง ๆ มันหายาก มีก็แบ่งแล้วกัน 

ณ วันที่ 25/1/52 ผมจึงเริ่มทำบล็อก ๆ นี้เป็นครั้งแรก เอาโปรแกรมแทบที่มี อัพโหลดให้โหลดไปใช้กัน ตอนนั้นสนุกดี เพื่อนพันธ์เดียวกันเยอะมาก หลังจากตอนนั้น ถึงตอนนี้เป็นเวลา 12 ปี โปรแกรม คิวเบส3 ตัวแรกที่ผมมีก็ยังคงอยู่ และโปรแกรมเพลง ๆ ก็ยังมีเก็บไว้ตลอด แต่ไม่ค่อยได้ใช้ เพราะเราโตขึ้น ภาระหน้าที่ เยอะขึ้น ความรับผิดชอบ ตามมาเป็นหางว่าว เหนื่อยเพลีย เครียด ก็หยิบ กีต้าร์ขึ้นมาดีด แล้ว ก็แค่นั้น

"พอโตขึ้นความฝันจะเริ่มเปลี่ยนมันใช่หรือว่ะ" คำตอบคือ ใช่ เราต้องมุ่งกับการทำงานหาเงินเลี้ยงชีพ ความฝันเอาไว้ก่อน ขอเเค่ให้มันผ่าน ไปได้วันต่อวันก็พอแล้ว วันหยุดก็ขอแค่นอนนิ่ง ๆ ไม่กระดิ่กตัวสักวันก็สบายใจแล้ว ผมว่าบางทีความฝันอาจไม่ได้เปลี่ยน แต่ เราไม่มีเวลาที่จะฝันต่างหาก  พอดีกว่า บ่นเหมือนคนแก่เลย

โปรแกรมทำเพลง ยังมีอยู่ในเครื่อง ถ้าผมว่างคงได้อัพให้พวกท่านใช้นะครับ คอมเม้นไว้แล้วกัน จะหมั่นเข้ามาดูบ่อย ๆ 

เฮ้ออออออออ วันนี้เหนื่อยจัง เบียร์สักกระป๋องคงดี ราตรีสวัสดิ์